اما برای بعضی از آدم‌ها، به نظر می‌رسد هورمون‌های رشد چندان کارآمد عمل نمی‌کنند در حالی که دیگر آدم‌ها انگار یک جهش رشد ناگهانی دارند.
واقعیتش را بخواهید، قد یک شخص را ژنتیکش تعیین می‌کند، و عقیده بر این است که یک شخص بعد از رسیدن به سن ۱۸ سالگی دیگر رشد نمی‌کند.
وقتی نوبت به قد نهایی شما می رسد چه چیزی را می توان انتظار داشت؟ این کار تقریباً به آسانی نگاه کردن به قد والدینتان است، اما بیشتر از این موضوع است.
لباس با راه راه های عمودی
هر کاری می‌خواهید، انجام دهید ولی سراغ لباسهایی که راه‌راه افقی دارند نروید! خط‌های
افقی شما را بالا نمی‌برند! این قانون را به‌خاطر داشته باشید و برعکس سراغ خطوط عمودی بروید.
رشد یک پروسه پیچیده و تحت تاثیر توان ژنتیک، عملکرد سیستم غدد اندوکرین، وضعیت تغذیه ای، سطح فعالیت فیزیکی و وجود یا عدم وجود بیماری های مزمن است.
اختلال در هر یک از این موارد می تواند، باعث نقص رشد و کوتاهی قد شود. استفاده منظم از چارت رشد و ثبت سریال قد از دوران شیرخوارگی کلید تشخیص رشد غیرطبیعی و شروع اقدامات پیشگیرانه و درمانی است.
اگر می‌خواهید فرد مورد نظرتان را به ازدواج ترغیب کنید، قبل از هرچیز
باید بدانید که چه نسبتی با او دارید. آیا او به شما توجه دارد؟ آیا روابط
تان از فاز رسمیت همکاری و آشنایی و همکلاسی بودن فراتر رفته اما هنوز به
مرحله ای که پیشنهاد بدهد نرسیده؟ آیا حرفی از ازدواج میان شما رد و بدل
شده یا برنامه‌ای در این مورد ریخته‌اید؟
باید از خود بپرسید که آیا او آمادگی شروع زندگی مشترک را دارد؟ برای دانستن اینکه آیا او هم علاقه‌ای به ازدواج با شما دارد یا خیر، می‌توانید از کسی که به او نزدیک است کمک بگیرید.
در حقیقت، یکی از نحوه‌های صورت گرفتن ازدواج در حال حاضر این نوع ازدواج است. دختر و پسر فرایند آشنایی را در مدتی طی می‌کنند، حتی ممکن است به هم علاقه‌مند شوند یا مناسبات عمیق‌تری با هم داشته باشند و بعد به ازدواج ختم شود.
در مورد
اینکه گفته می‌شود این نوع ازدواج مناسب است یا نه باید گفت که اصولاً
ازدواج امر خوب و مناسبی است. اینکه دو جوان تصمیم به ازدواج بگیرند و
رابطه عفیفانه‌ای بین آنها وجود داشته باشد بسیار خوب است. همیشه که نباید
قواعد ازدواج را یک چیز از پیش تعیین شده در نظر گرفت. ولی نکته‌ای که
اینجا هست میزان آشنایی، نوع آشنایی و نوع عواطفی است که ممکن است این دو
نفر به هم داشته باشند و این موارد نکات مثبت و منفی‌ای در پی دارد. مثلاً
دختران و پسرانی که با هم آشنا می‌شوند یک مقدار کشش عاطفی هم به همدیگر
پیدا می‌کنند. البته سنشان و خصوصیات طبیعی و غریزی‌شان هم این را ایجاب
می‌کند.
گاهی اوقات به دلیل کم‌تجربگی، این اتفاق به درستی به
خانواده‌ها انتقال داده نمی‌شود. بسیاری از مواقع انتخاب غلط نیست، اما
نحوه طرح آن برای خانواده‌ها نسنجیده و نادرست است. گاهی اوقات هم فاصله
زمانی بین آشنایی دختر و پسر و طرح آن برای خانواده‌ها بسیار زیاد است.
یعنی طول مدت آشنایی بسیار زیاد شده و رابطه دختر و پسر به جای آنکه صرف
شناخت همدیگر بشود، به صورت نوعی زندگی دو نفره ادامه پیدا می‌کند. یعنی
ظاهراً هیچ ازدواجی صورت نگرفته، ولی یک پیوند عاشقانه، طولانی مدت و
صمیمانه همراه با درگیر شدن در سرنوشت همدیگر پدید آمده. خب، این در حقیقت
دیگر روند انتخاب نیست. نکته دیگر آنکه من اعتقادم این است که عشق برای
ازدواج فوق‌العاده ضروری است. آدم یا باید عاشق باشد یا بتواند علاقه‌مند
شود.
عشق
برای ازدواج بسیار ضروری است، اما باید توجه داشت که عشق شرط لازم
است،نه کافی. عشق گذرنامه و مجوزی برای ازدواج نیست. انسان با دیدن ظاهر
یا پاره‌ای از تجلیات شخصیت یک فرد به او علاقه‌مند می‌شود، اما در نظر
نمی‌گیرد که اینها دال بر تمامی ویژگی‌ها و خصوصیات آن شخص نیست. مثل این
است که انسان با دیدن یک اتاق خانه بخرد، در حالی که اتاق‌های دیگر را
ندیده. بعد هم که ازدواج می‌کند، با تجلیات دیگر طرفش آشنا می‌شود و چون
این ویژگی‌ها را نامناسب می‌بیند، معترض و ناسازگار می‌شود.
برخی
از منتقدان ازدواج‌های دانشجویی به این نکته اشاره می‌کنند که چون افراد
با قومیت‌های متفاوتی در دانشگاه گرد آمده‌اند، احتمال فراوانی وجود دارد
که دختر و پسر دانشجویی که با هم آشنا می‌شوند از قومیت‌های متفاوتی باشند
و این تفاوت قومیتی احتمال موفقیت ازدواج را کاهش می‌دهد. شما تا چه
اندازه با این نظر موافقید؟
همیشه وقتی از من سؤال می‌کنند که
ازدواج را چطور می‌بینی، می‌گویم که ازدواج شانس نیست، بلکه سازش است.
سازش‌دهی و سازش‌پذیری است. سازشکاری نیست، بلکه سازگاری است. منظورم این
است که ازدواجی موفق است که دو نفر با هم انطباق پیدا کنند. نمی‌توانیم
بگوییم فلانی شانس آورد که یک همسر خوب گیرش آمد، بلکه باید گفت فلانی و
همسرش درجه سازش‌دهی و سازش‌پذیری‌شان بالاست. یعنی راحت‌تر می‌توانند با
هم انطباق پیدا کنند و البته شرایطشان هم به آنها کمک کرده و بادهای
مساعدی وزیده. ازدواج سازشکاری نیست به این معناست که تمامیت وجود یک نفر
محو فرد مقابل بشود و فقط فرد مقابل برنده باشد. از نظر من، همان‌طور که
جان اشتاین‌بک می‌گوید، خوشبختی یک امر جمعی است.
ازدواجی موفق
است که دو نفر با هم انطباق پیدا کنند. نمی‌توانیم بگوییم فلانی شانس آورد
که یک همسر خوب گیرش آمد، بلکه باید گفت فلانی و همسرش درجه سازش‌دهی و
سازش‌پذیری‌شان بالاست.
حالا چه چیزی باعث سازش می‌شود؟ هر چقدر نزدیکی
دو نفر بیشتر باشد امکان سازش بیشتر است. مثلاً اگر دختر و پسر هر دو از
یک فرهنگ و خرده فرهنگ باشند، از یک سطح تحصیلات برخوردار باشند،
سن، ویژگی‌های ظاهری، افکار، اهداف و سبک زندگی‌شان بیشتر شبیه هم باشد، قطعاً سازششان بیشتر است. یعنی شباهت‌ها باعث جذابیت می‌شوند. البته تفاوت‌هایی هم در بین دو نفر وجود دارد.منتها این تفاوت‌ها طوری نیست که انطباق را امکان‌ناپذیر کند. از دید اسلام هم که نگاه کنیم، می‌بینیم که می‌گوید دو نفری که می‌خواهند با هم باشند باید هم‌کفو باشند. منظور از کفویت همتا بودن است. همتایی به زن و مرد برای موفقیت در ازدواج کمک می‌کند.
بارها اتفاق افتاده که دو طرف از طبقات متفاوتی بودند. گاه یکی از این دو نفر به خودش فشار می‌آورد که بالا بودن طبقه خودش را منکر شود، ولی طرف مقابل احساس حقارتش تشدید می‌شود. این ازدواج منجر به مشکلات و در نهایت، جدایی می‌شود. در ازدواج دانشجویی هم این اتفاق می‌افتد. دو جوان که از فرهنگهای متفاوت طبقات اجتماعی متفاوت هستند به هم علاقه‌مند می‌شوند و روی ازدواج با همدیگر هم اصرار دارند. اینها کاملاً به مسائل غیرواقع‌بینانه نگاه می‌کنند و می‌گویند این ازدواج هیچ اشکالی ندارد.
البته برخی از خانواده‌ها هم به ازدواج فرزندانشان به عنوان وجه‌المصالحه نگاه می‌کنند و از طرف دیگر، برخی از جوانان برای آنکه با خانواده خود مقابله کنند می‌خواهند خودشان تصمیم بگیرند، ولو اینکه تصمیمشان غلط باشد. خانواده‌ها هم به این حالت دامن می‌زنند، به این صورت که برخوردهایشان با نگرانی توأم است، ناسنجیده عمل می‌کنند، فرزندانشان را به خوبی راهنمایی نمی‌کنند، رابطه‌شان با آنها دوستانه نیست، شکافی بین آنها وجود دارد و گاهی اختلاف، دوری و غربت در بینشان حاکم است. وقتی فرزندشان به سن ازدواج می‌رسد، نه تنها کمک‌کننده‌اش نیستند، بلکه مدعی هم هستند. این مسئله باعث می‌شود که در خانواده تعارض و کشمکش ایجاد شود.
یک مشاور خانواده گفت: بهترین روش خواستگاری کردن آن است که دختر و پسر بعد
از یک هفته آشنایی نسبی که در چهارچوب منطقی از یکدیگر پیدا می‌کنند،
آشناییشان را به خانواده‌ها اطلاع دهند.
به گزارش ایسنا، حسین
سلیمان‌پور اظهار کرد: در این حالت اگر خانواده‌ها مخالف این ازدواج باشند
وابستگی بین دختر و پسر ایجاد نشده و آنان به راحتی می‌توانند از این مساله
عبور کنند.